Kolejny przeniesiony post:
"HA! Popełniłam mojego pierwszego barbiowego OOAKa!
Pierwszy raz coś takiego wyczyniłam, więc proszę bądźcie wyrozumiali. Wiem, że korona jest wyjątkowo do bani - zmienię jak tylko wpadnie mi w ręce coś odpowiedniego.
Barbie doznała repaintu, przefryzowania i otrzymała nową kieckę. Suknia ma trochę inne rękawy niż oryginał. Jeszcze pewnie z 10 razy ją udoskonalę, na razie po prostu chciałam spróbować jak mi pójdzie przerabianie barbiowych trupków i czym to pachnie. Sama lalka ma świetną artykulację - najprawdopodobniej był to model Barbie fitness. Jak tylko znajdę kabel od telefonu to wrzucę zdjęcie lalki przed przeróbką dla porównania.
Jest to raczej wersja surowa - mam zamiar dodać sztylet, na bank inną koronę, poszerzyć rękawki. "
Wciąz popełniam OOAKi i bardzo to lubię!
Ale ja bym nawet nie chciała z niej nic ściągać – całość mimo swojej golizny jest bardzo efektowna. Te jaskrawe piórka, paciorki, makijaż,
no cudo po prostu. No i plemienne tatuaże! Postanowiłam ją mieć właśnie z
tego powodu, bo sama kiedyś strasznie chciałam mieć tatuaż, ale to
bardzo boli, a poza tym z rysuneczkiem na rączce raczej nie znalazłabym
pracy w zawodzie. Oprócz płaskostopych Barbinek z serii plażowych z
namalowanymi tatuażami-motylkami Barbie z Amazonii jest jedyną Barbie z
takim prawdziwym, poważnym tatuażem.
I
jeszcze mnie wkurza w kolekcjonerskich Barbie ogółem pokrywanie fryzur
jakimś takim przezroczystym klejem, żeby były sztywne jak karton.
). Gdy
byłam mała, miałam kompletnego fioła na punkcie tej bajki. Z racji tego,
że urodziłam się na totalnym wygwizdowie i jeżeli już był wyświetlany w
kinie jakiś film, to raz na sto lat, pół roku po premierze i to w
dodatku jakiś bardzo słynny. Zaczęło się od teledysku do piosenki z
tego filmu puszczanego na Polsacie z Edytą Górniak i ze wstawkami z
bajki. Zakochałam się z miejsca i od tego momentu mama nie miała ze mną
życia. W sklepach darłam ryja o każdą naklejkę, kolorowankę czy
karteczkę z Pocahontas (dla młodszego pokolenia krótkie wyjaśnienie:
kiedyś takie stare pierniki jak ja nie miały co robić i zbierały śliczne
karteczki z kolorowymi obrazkami, co lepsze były nawet błyszczące albo
pachnące). Moja dziecięca fascynacja zaczęła sięgać obsesji, aż mnie
babcia zabrała do Wrocławia do kina na film. To był błąd, bo potem już
trajkotałam tylko o tym.
